Bitip tükenmeyen umutlarımın yanında yaşadığım ve üzüldüğüm onca şey artık beni anlamsız biri haline getiriyor.çünkü bu kadarıda fazla hadi canım sadece filmlerde olur bu tarz saçmalıklar..Maaşallah hepsi hayatımın saçma sapan yerlerinde fırlayıp beni deli etmeyi başarıyor. Farkediyorum ki ben ne kadar özenli ve titiz olmaya çalışırsam sonunda bu özveri ve emeğimin karşılğını hiç hakketmediğim sonuçlarla ödüyorum. Sorun bende sanırım oluşum hata olabilir mesela ..Bunu kabul edip hiç mücadele filan etmemeliyim..Herşey bir yana annemin bizi korkutması ona aldığım anneler günü hediyesini ancak hastaneden çıktıktan sonra verebildim.O kadar yalnız hissettim ki ve yapacak tek şey yok .Aslında sadece oturup dua ettim.Lütfen benim hiç yakınım ölmedi.Ben hiç görmedim.Ne olur bunu yapma bana .Daha ben hiç büyümedim ki...ben gene eve geç geleceğim ve o beni arayacak bende sadece nazımın tek geçtiği anneciğime şımarıklıklar yapacağım.Ama doktorla öyle demedi hayata dönse bile ya felçli ya da.. dedi kahrolduk.Hani annem o otoriter kadın,dağ gibi kadın,bakışlarıyla beni hizaya sokan kadın ,tüm zorluklar karşısında bir çözüm yolu bulan kadın başka birinden mi bahsediliyordu acaba yoksa birden bire başka bir hayatta mıydım?Neyse ki Allah'ım bir mucize oldu ve onu bize yada bizi ona bağışladı.Binlerce şükürler olsun..Allah'ım lütfen bana kimsenin acısını yaşatma ve gösterme.
Yaşadığım onca şeyden sonra hayatımı sorgulamaya başladım sanki az sorguluyomuşum gibi..Nerdeyim? Nereye gidiyorum? Hiçbir amacım hiçbir rota bulamamışım..Kendimi hiç sevmemişim farkettim ki..ben kendimi sevmezken kimse de beni sevmemiş ..Hep sever gibi durmuş ordan sadece bakmış ama yokmuş.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder