''Yüreği nasır tutmuş'' derdi annem.Hiç anlamazdım nasıl olur diye? hatta komik bile bulurdum.
Kalbin kırıldığında büyük bir şangırtı koparmış sonraları çok acıtmazmış. Öyleymiş.Kalbin ağlarken gözlerinden yaş akmaması ymış ..Hiçbir şey yapmadan öylece durup geçmesini beklemekmiş.
Her geçen gün yeni bir kırgınlığı öğrenmekmiş hayat...bu da beni yıkamaz dediğin her-şeyi yıkıp geçermiş. Artık ağlamıyorum dediğin her şey de içim eriyip kül oluyor her seferinde ...
Bilemiyorum ,öğrenemedim galiba kırgınlıkları sarmayı. Hiç bir şey olmamış gibi yürümeyi öğrenemedim.
