Ne zamanmış geçip geçip bitmeyen...Yine yeniden bir yaş daha sensiz kimsesiz ne zormuş Allahım yaşamak denen şey. Hep bir hüsran .Mış gibi yaşamayı bile beceremeyen ben. kayboldum beni bırakıp gittiğinden beri. Hiçbir şeyi yoluna koyamadım.O çok bahşettiğin hayatı bile yaşayamadım.İyileşmiyor içim ne yapmalıyım bilmiyorum.İşte yaşam denilen zamanda bir yaş daha büyüdüm. Aslında sen gittiğinde ben çok büyüdüm ondan sonra herşey durdu. İnan çok zorladım kendimi normal denilen hayata ayak uydurmak için.Hani baştan yazsam kaderimi belki düzelte bilirdim her şeyi ama olmuyor işte bu bir gerçek.Belki seninle mehtap altında denizin ortasında yan yanayken elimi sımsıkı tuttuğun ana geri dönerdim.defalarca yaşamak isterdim o anı beni çok sevdiğini hissettiğim o anlardan birine .İnsan kıymetini bilmiyor yaşadıklarını kaybetmeyince.Sen mutlu musun bilmiyorum ama ben çok sensizim.Yerini dolduramadığım onca saçmalığa rağmen yaşamaya çalışıyorum.Gene de mutlu olmanı isterim sen bana bakma acımdan saçmalıyorum bazen.Çok acıyor sol yanım. Bir ara hafızamı sıfırlamayı denedim olmadı.Hepsi her sabah tek tek gözümün önüne geldi.İnat edercesine. denizin dibine inmeyi denedim. Ülke ülke gezmeyi denedim nerde olursam daha az acır diye. Bir ara ülkeyi tamamen terk etmeyi denedim.Onu da başaramadım.En büyük sınavım sın veremediğim,geçemediğim.Dönüp dönüp başarısız olduğum.
Aslında bazen şunu düşünüyorum.Hayatı bitiren aldığımız yaş değil,sevdiğimiz insanları bizi sevmiyor oluşu,en çok acıtan da bu işte.Ablamın ölümünü kabullenediğim gibi o sevmeyen ailesine kendini bu kadar sevdirmeye çalışmasını sevdiği adamın,oğlunun ona sırtını döndüğünde yaşamaktan vazgeçmesine çok kızgınım.En azından bizi de düşünmeliydi deyip kendime bu sevgiyi yasaklamıştım.Kimseyi bu kadar sevmemeliydim. Bence bütün bilim adamları bunu araştırmalı insanları tüketen tek sevgisizlik.Bitiren şeyde bu sevgisizlik.Bunun bir ilacını bulmaları lazım.Aslında bilim hiç ilerlemedi kendimizi kandırıyoruz.<<<<<
