Sana gitme demeyeceğim...

 Sana gitme demeyeceğim...

                         Emin olduğumuz her duygu nasıl da değişebiliyor bir gün.Herşey ama herşey güzel yada kötü olan ne varsa birdenbire değişebiliyor.Ben tutsak duygularımın esiri olarak bekliyordum halbuki..Bu duygunun hiç değişmesini istemedim .Bana yaptığın onca hayal kırıklığına rağmen.İçimde hep bir yerlerde sen varsın.Düşlerimden çıkarıp atsam rüyalarıma geliyorsun.Ben sana kırıldım.Hemde çok.Nasıl bu kadar kör olabilmeyi başardın anlamadım ki?Ne zaman kalbin bu kadar taş oldu?Hep böyle miydin de ben mi görememişim?  Hayır hayır bu sen değilsin.Sen benim her şeyimsin.Neden neden bana bu kadar yakın olmanı dilerken uzak düşmen?Nedir günahım Allah ım tek dileğim buydu senden?Ne olur beni onsuz bırakma tek duam.Cezalandırma beni Allah ım . Neden şimdi böylesin diyeceksin ben düşüneceğim söylediklerini sabahlara kadar uyku tutmayacak, gene kendime yükleneceğim.İşte ne bekliyordun diyeceğim kendime seni sevmeyeni seversen böyle olur.Sonra diyeceğim hiç mi kıymetim yoktu yalandan bile olsa yanımda olamaz mıydı ben bu kadar acı çekerken ve üstelik ona her şeyi anlatmaya çalışmama rağmen.Oysa sen ne yaptın beni dipsiz kuyulara atıp başka bir arzun var mı diye sordun?Ah ben AH ben akıllanmayan ben? Hani diyorum sana nasıl bir kötülük yapmış olabilirim senden bu lafları duymak için? Senin bu umarsız durumun için ne yapmış olabilirim?O kadar şaşkınım ki ne yapmam gerektiğini bilmiyorum? O kadar yabancıyım ki kendime bile tek kelime dahi etmeye halim yok.Meğer ben koca bir hiçim.Hiçbir değerim yokmuş.Bunca zamandır boşunaymış anlatmaya çalıştığım onca şey senin için ne benim nede gençliğimi önüne serdiğim bu koca hayat ne önemsizmiş.Üstüne sadece basıp geçmek düşmüş sana.Bana bir ömür bu aşkın acısını çekmek kalmış.Ama tuhaf olan ne biliyor musun? Galiba kalbimi biri söküp aldı.ne acı duyuyorum ne de başka bir şey ne garipmiş hissiz olmak.Konuşacak tek kelime bulamayan ben.Ne garip bu hayat, düşünüyorum da bu hayatta kime değer verdiysem sevdiğim her  şey önce hançeri bana sapladı.Belki bu gece öleceğim bilmiyorum Allah!ın takdiri.Hani sorsa bana son dileğin diye;Ondan sadece seninle güzel bir gün dilerdim.Tabii gerçekten iki aşık gibi.Bu duyguyu tatmak için neler verirdim.verecek hiçbir şeyim yok ama  bir köle olabilirim sadece bir gün senin tarafından sevildiğini hissetmek için. Ne güzel bir şeydir o? Belki cennetten bir parça gibidir.Yağmurdan sonra çıkan güneşin gökkuşağını biran da olsa göstermesi gibi.Ne zor şeyler istemişim ben bu hayatta.Annem bile doğduğumda istememiş beni.Ben tutup senin sevmeni bekliyorum.gerçekten çok polyannayım ben..Hangi düşler ülkesinin prensesiyim ben? Ah bu saçma düşler ... Belki de sen dedikleri gibi  sorumluluk alacak kadar yürekli değildin.Ben de ne zormuşum be..
                             Bu arada rüyalarımda gördüğüm o erkek cocuğuna iyi bak son gördüğümde fazla koşmuş terliydi.

kayıp cennet

Bir tutam cennetmiydi Bizebahşedilenyoksakaranlıksokaklardakaybolmak mıydı?

kaybolus.

Şimdi bir boşluk ve ben hiç birşey hissetmiyorum.Kafamda deli sorular; mutluluk nasıl bir duyguydu acaba? Aşk istiyorum, yanımda olsun istiyorum, mutluluk istiyorum.Derin bir nefes  alıp işte burdayim yaşıyorum mutluluk benimde hakkım diyorum.Yoruldum, kirginlikkarimi tasiyamiyorum. Omuzlarimda ki tüm yükü atıp merhaba hayat demek istiyorum.

Aurora

Romantikmiş-im..Gülerim işte buna bu şartlar altında nasıl romantik olabilir ki insan..Evet inceliği seviyorum.Eğer bu romantiklikse böyle de olmamalı mı? Ne için yaşıyoruz ? Öldüğümüzde sadece kırık kalpler mi olacak yanımızda?

YOKLUK

Yokluk; ne zor şeymiş.Hayatta herkesin bir sınavı var benim ki de senin yokluğunmuş.Günler geceleri,haftalar,ayları kovalarken ben yoklugunla kendimi avutmaya çalışırken..Herhalde hiç geçmeyecek ve sen hiç sevmeyeceksin beni.Gün geçtikçe bir adım daha uzaklaşmanı izleyeceğim.Sonra seninle bir kaç güzel şeyi hatırlamaya çalışıp kendimi avutmaya çalışacağım.Gene gardımı alıp dimdik ,hiç birşey olmamış gibi savaşacağım.Senin yokluğunla ve hayatımdaki bir çok yanlış şeylerle savaşacağım.Oysa mutluluk diye bir kavram varmış.Çok yaşamadım hatta sayacak kadar çok az.Geceleri ne kadar ağlasam da seni sevmek benim için dünyadaki en güzel şey deyip uyumaya çalışacağım.Bu yazdıklarımla paylaşacağım seni..Belki kader bir yerde bir şeyleri ters yaptı ama nedir inan bende bilemiyorum.Sana kızamam tabi.En büyük kızgınlıgım sadece kendime .Öyle ki kimseyi galeye alamıyorum.Kendime o kadar işkence edip başkalarının da beni incitmesine izin veriyorum.Kendimi hiç sevmediğimi fark ettim.Çünkü bu son bir kaç haftadır inanılmaz gel gitler yaşıyorum.Üç defa ölümün kıyısından döndüm.Oysa kimse bilmiyor.Herşey yolunda zannediyor herkes.Böylede olmalı çünkü kimseye verecek geçerli bir açıklamam yok ne yazık ki.Ve biliyorum ki beni yaradanda bana çok kızgın.Üzgünüm ama onun yoklugunda herşey anlamsız.Üzgünüm ama öyle işte.Neyse gene ben gardımı alıp susturacağım içimi.Gene kendime türlü türlü işkenceler yapıp bastıracağım bunu.

UÇUŞAN HAYALLERİM

uzun zamandır içimde o kadar şey birikti ki.Yazmadım,yazamadım..Çünkü hatırlamak dahi istemediğim saçma sapan şeyler ...Biliyorum hiç bir iyi yanı yok mu yaşantının diyeceksin? Sağlıklıyım çok şükür .En önemlisi gerçekten yaşamıyorum.Rüzgarı hissetmiyorum.İliklerime kadar üşümeyi bile hissetmiyorum.O kadar çok duvarlar örmüşüm ki nefes almayı bile yasaklamışım kendime..Kendimi niye bu kadar cezalandırdığımı şimdi çözdüm belki çözdüğümü sanıyorum.Şuan herşey çook geç.Gerçek acımla yüzleşmeyi senelerce ertelemişim bu bende kalburluk yapmış.Yüzleş bu acıyla çekip gitsin ..Aslında ben hep güzel hayaller kurmuştum..İnsan yüreginin köşesinde hep bir iyilik vardır demiştim.O kadar inanmıştım ki buna iletişim kurduğum herşeyi değiştirebileceğimi düşünmüştüm.Hiç öyle olmadı.Nerde yanlış yaptığımı defalarca düşündüm. Bulamadım.Aslında bu konuda en belirgin nokta inat etmem değişir demem anlamaya çalışmam insanları ...Onlara hep bir şans daha vermem.Oysa hayat ban hiç şans vermedi.İyi niyetlerimle hep ezdi beni.Belki biraz daha az farkında olmasaydım yapılan bunca şeyi daha az kanardı yaralarım.İçimde koca bir boşluk ve ben kendimi o boşluğa atmak istiyorum.Silip atmak istiyorum kendimi.Kabullenemiyorum .İnsan hayallerinin hep tersini yaşar.Ne yani bu kadar da olmaz ki canım.Bu düpedüz saçma bir hayat..O kadar ezildim ki hayallerimin kırılmasıyla bir türlü kalkıp devam edemedim yoluma.Hani yani sadec birini bu kadarını da mı çok gördün bana?Hiç mi sevgini hak etmedim?Bilmem ki neyi yanlış yaptım? Evet çok güvenmek istedim yanı başımdaki adama ...Sevmedim belki ama güvenmek istedim.Neden beni cezalandırdın bu kadar?Huzur istemiştim sadece? Madem izin verseydin okusaydım.Hep bir öğretmen olmak istemiştim oysa ki,Çocuklara öğretecektim dostluğu,saygıyı,sevgiyi milyonlarca çocuklarım olacaktı hani..Yıllar sonra bile beni görmek isteyeceklerdi hani? Oysa çok da çalışmıştım.Çok da iyi bir öğrenciydim.Peki buna neden izin vermedin?tamam kaderime razı olup mutlu olmalıyım.O zaman bana bu duyguları bu hisleride vermemeliydin..Biliyorsun ki her şeyin farkına varmam çok zor olmuyor.Kandırılmama bile çok izin vermiyorsun.Hemen gerçekleri gözüme sokuyorsun..Hele bu dünya da olan onca güzel şeyden tam yaşayacakken pembe diziler gibi araya bir parazit çıkarıyorsun.Bari bir kaç gün mutlu olamam izin ver.Hatta bir kaç saat.Canımı yakma ne olur artık.Artık teselli etmekte zorlanıyorum. Ve sende biliyorsun artık mutlu sondan çook uzaklaştım.O yüzden birkaç günlük mutluluğu esirgeme bari..Biliyorumherşey yalan ama ne olur hatırlatma bunu bana.Yalan da olsa mutlu olmak istiyorum.