Canımın taa içi yanıyor şuan .Aynadaki bu ben ben değilim artık.Yaşamak mı dersen; her nefes alış verişte biraz daha ağır gelen bana.Şimdi bana desen de senden daha ağır hastalar var diye ....Benim ruhum en ağır hasarda ..Bir tek ilacı olduğunu biliyorum.Ne yazık ki yan etkilerin çok ağır...Üzülüyorum.Artık çok ağlamıyorum.Kendime ağlamanın lüks ve özel insanlara mahsus olduğunu düşünüyorum. Neden mi?
Çünkü aynaya artık BAKAMIYORUM! Biran önce bitmeli bu hayat.Sensizlik bana yapılmadık şeylei yaptırdı.Eğdim boynumu çirkinliklere,karşılığında sırf seni bana unuttursun diye..
Ama işte bir gecenin sabahı daha ve ben kendimi çok ağır kirli hissediyorum.Sensiz geçen hiçbir dakikaya tahammülüm yokken.Bir de ben yaşatıyorum bunu etrafıma.Büyüdüm.Yenildim.Yendin beni ey aşk..Yeter düş yakamdan..Gücüm yok artık bak ..Bırak beni..
