içime dikenler batıyor,gözyaşlarım hep akıyor,hergün biraz daha kırgınlıklarım artıyor,hergün dost bildiim birinden daha darbe alıyorum ve büyüyorum.Doğum günüm yanımda olamayan ,olmayan deliler gibi sevdiğim adam,biraz daha ruhum daralıyor sanki yeryüzü ve gökyüzü üstüme gelmiş ben sığamıyorum.Nedir bunun açıklaması?Bu hep böyle devam edecek mi?Sevdiğim herşey beni terk mi edecek?Her geçen gün biraz daha kayboluyorum bu yalnızlık okyanusunda.Biraz daha dibe batıyorum bana söylediklerinle.Yüküm git gide artıyor ve ben seni hala çok seviyorum.Sevmek ne zor işmiş?Bildiğim tüm problemlerden daha zor ve karmaşık.Çözemiyorum seni.beni bu kadar incitmek neden ? Senden ne istiyorum ki?Ya da ne kadar istediğimde yanımda oldun ?BUnları bile istemezken senden neden incitiyorsun ?Görmüyor musun ? göremiyor musun sana ne kadar ümitsiz şekilde bağlandığımı?Her defasında üstüne basman neden kır çiçeklerimin?

Büyük hayalleri olan küçük bir kızdım.Büyüyorum hayallerim git gide küçülürken..Oysa ben gökkuşağının tüm renklerini severdim.Hiç bir tonunu ayırt etmeden,kim ayırt etmemizi söyledi anlayamadım?Kim istedi bizim düşman olmamızı?Paylaşamadıımız ne dir? Söyle sevgili sevmek ne zaman büyük bir suç oldu?Sevmeyi neyle karıştırdık sence ?Sevgi dediğin sevmek sadecei tekmelenerek dışarı atılması gereken anlamsız şeyler olduğunu sana hangi kitap öğretti?


Senin beni sevmemen,benden vazgeçmiş olman hatta böyle bir sınıflandırmaya bile sokmamış olman çok da önemli değil sevgilim.Ben seni herşeye rağmen her zamanki gibi çok seveceğim.Sen zaten hiç yoktun ki!........